کد دعای فرج برای وبلاگ

زمانی را به یاد دارم که خود را به ساحل زندگی می کشاندم ولی افسوس که چیزی جز محال در انتظارم نبود ولی حال معجزه رنگین شده است و خموشی احساسم پایان یافته و زمزه های روئیدن غنچه ی بندگی دوباره از معصیت فرار کرد و باز هم او را دیدم.

من اسیر نگاه های تو ام، همان نگاه های پر از اضطراب عشق. همان نگاه هایی که به من امید زندگی بخشید و لحظاتم را غرق حسرت و آرزو ساخت.

آری من به جرم روزهایی که تو را می خواستم، ضربت زخم عشق را به جان محتاجم خریدم. من به فرصت دوباره ی دیدار تو سختی و حقارت را در زندان دل تحمل کردم.

روزهای با تو بودن در تمام زندگیم از فرصت عمر بود. من به احساس زیبای بودنت زنده ام و در جدایی ات یاری جز رفیق فراغ دنیا نخواهم شناخت.

از گذشته ی با تو می نویسم چرا که احساسم از فاصله ها پر از پریشانی است. شوق نگاه پر از معنای تو به زندگیم پرتویی از باور هدیه دادند. این هدیه ی الهی موهبت خویشتنم خواهد ماند.

با حقیقتی از دشت وجودم بدون سنگریزه ها، موج سخن را بر فلات قلبت سوق می دهم و آرام در گوشت می خوانم:

 مهربان ترین مهربانم دوستت داشتم ، دوستت دارم و خواهم داشت 

 

نوشته شده در سه شنبه 88/12/25ساعت 12:10 صبح توسط ریحانه خدادادی | نظرات ( ) |