سلام
این شعر از ناصرالدین شاه قاجار در وصف امام حسین (ع) است.
او با وجود تمام خصائل خود عاشق امام حسین بود و در محرم کلاه خود را کج گذاشته و سبیل خود را به سمت پایین میداد.
عشق بازی کار هر شیاد نیست این شکار، دام هر صیاد نیست
عاشقی را قابلیت لازم است طالب حق را حقیقت لازم است
عشق ، از معشوق اول سر زند تا به عاشق ، جلوه دیگر کند
تا به حدی که برد هستی از او سر زند صد شورش و مستی از او
شاهد این مدعی خواهی اگر بر حسین و حالت او کن نظر
*******
روز عاشورا در آن میدان عشق کرد رو را جانب سلطان عشق
بارالها این سرم این پیکرم این علمدار رشید، این اکبرم
این سکینه، این رقیه، این رباب این عروس دست وپا خون در خضاب
این من و این ساربان، این شمر دون این تن عریان میان خاک و خون
این من و این ذکر یارب یاربم این من و این ناله های زینبم
*******
پس خطاب آمد زحق کی شاه عشق ای حسین یکه تاز راه عشق
گر تو بر من عاشقی ای محترم پرده برکش من به تو عاشقترم
غم مخور که من خریدار توام مشتری بر جنس بازار توام
هر چه بودت داده ای در راه ما مرحبا صد مرحبا خودهم بیا
خود بیا که می کشم من ناز تو عرش و فرشم جمله پا انداز تو
لیک خود تنها در بزم یار خود بیا و اصغرت را هم بیار
خوش بود در بزم یاران بلبلی خاصه در منقار اوبرگ گلی
خود تو بلبل ، گل؛ علی اصغرت زودتر بشتاب سوی داورت
نوشته شده در پنج شنبه 89/9/25ساعت
2:42 عصر توسط ریحانه خدادادی |
نظرات ( ) |
